Portland - Mount St Helens & Vancouver

Gisteren dagje Portland. Slogan van de stad: Keep Portland Weird. Blijkbaar betekent dat onder andere dat je op elke hoek van de straat een zwerver kunt vinden. Overal zie je daklozen, zittend of liggend, in slaapzakken of tentjes. Met waslijntjes, huisdieren en soms zelfs muziek. Het onderscheid met de andere bevolking is ook niet altijd duidelijk, de hippies (hoodies en hash) en het geeft niet hoe ik er uitzie - mensen. Je loopt al met al toch een beetje bedachtzaam rond. En hoewel de stad best mooi is, zeker aan het water met het zicht op de bruggen, en we ons ook prima kunnen vermaken in Powell's City of Books, ontkleurt dit toch een beetje je gevoel bij deze stad.

We hebben het toch maar even opgezocht: Er zijn zo'n 4200 daklozen in Portland op ca. 700.000 inwoners. Oorzaak? Een tekort aan (goedkope) woningen en teveel voorzieningen die het aantrekkelijk maken om te blijven. Grote tentenkampen worden wel geweerd maar de rest wordt zo te zien gedoogd. Niet helemaal het visitekaartje dat je wilt als stad, hoe sociaal de gedachte ook mag zijn.

Vandaag weer even de natuur in. De bergen zelfs, naar de Johnston Ridge Observatory. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Mount St Helens, een 2550 m (maar ooit 2950 m) hoge vulkaan. De vulkaan is vooral bekend vanwege de grote uitbarsting op 18 mei 1980, een van de meest verwoestende vulkaanuitbarstingen uit de geschiedenis van de VS. In het gebied eromheen zie je hier nog steeds de sporen van.

Eind van de middag hebben we nog een bezoek gebracht aan Fort Vancouver, een soort klein openlucht museum in Vancouver, Washington niet Canada. Dit was vroeger een handelspost van de Hudson Bay Company, tegenwoordig beter bekend van de strijd om de warenhuizen.

Daarna in Vancouver gebleven voor een heerlijk (en ook redelijk gezond, op het toetje na ;) driegangendiner waar we zowaar ruim anderhalf uur over deden. Een heuse prestatie.